Miastenia jest bardzo rzadką chorobą mięśni objawiającą się niewłaściwym funkcjonowaniem układu odpornościowego. Choć trudno ją wykryć, istnieją sposoby na wyleczenie.
Czerwiec jest Miesiącem Świadomości Miastenii Gravis. Jest to rzadka choroba nerwowo-mięśniowa o podłożu autoimmunologicznym. Jej podstawowym objawem jest niewłaściwe funkcjonowanie układu odpornościowego odpowiedzialnego za produkcję przeciwciał przeciw własnym komórkom oraz tkankom.
Miastenia – objawy
W organizmie osób cierpiących na te chorobę dochodzi do wytwarzania przeciwciał przeciw białkom mieszczącym się w złączu nerwowo-mięśniowym. Jest to miejsce, do którego dociera impuls z nerwu ruchowego, na skutek czego dochodzi do jego skurczu. W ok. 85% przypadków wytwarzane są przeciwciała przeciwko receptorom dla acetylocholiny. Objawia się to osłabieniem i szybkim zmęczeniem różnych mięśni, czego skutkiem jest:
- podwójne widzenie
- opadanie powiek
- problemy z wykonywaniem czynności takich jak: połykanie, gryzienie, a nawet mówienie
- duszności
- osłabienie mięśni kończyn.
Jak zdiagnozować chorobę?
Wciąż nie wiadomo w jaki sposób dochodzi do pojawienia się miastenii. Jednak najważniejszą rolę w zdiagnozowaniu tej choroby odgrywa tzw. obraz kliniczny, czyli opisane przez pacjenta objawy plus te wykryte podczas badania.
Pierwszym etapem w diagnozie jest szczegółowy wywiad lekarza z pacjentem podczas którego chory opisuje towarzyszące mu objawy oraz ich rozwój, a następnie choroby współistniejące. Po wywiadzie kolejnym etapem jest badanie opierające się na obserwacji i ocenie siły mięśniowej pacjenta, a także wzrostu poziomu zmęczenia mięśni podczas wysiłku. Podczas przeprowadzania badania pacjent proszony jest o otwieranie lub zamykanie oczu, albo czytanie na głos. Po zakończeniu tego badania lekarz zleca wykonanie kolejnych w celu potwierdzenia diagnozy. Jest to: EMG, czyli elektrofizjologiczna próba miasteniczna. Jeśli jednak badanie nie pozwala jednoznacznie stwierdzić istnienia choroby lekarz kieruje na elektromiografię, podczas której bada się pojedyncze włókno mięśniowe, a także badanie na obecność przeciwciał przeciwko receptorom acetylocholiny we krwi rekonwalescenta. Dodatkowo każdemu pacjentowi wykonuje się tomografię komputerową lub rezonans magnetyczny klatki piersiowej. Badanie to ma na celu stwierdzenie istnienia przetrwałej grasicy, która charakteryzuje się powiększeniem gruczołu na skutek choroby lub brak zaniku w okresie dorosłym grasiczaka, czyli miastenii.
Leczenie
Lekami stosowanymi w kuracji są m.in. pirydostygmina i ambenonium. Leki te przyjmuje się doustnie według zaleceń lekarza. U 50% chorych udaje się złagodzić objawy. Zdarza się jednak, że to leczenie nie jest wystarczające. Wówczas konieczne jest zastosowanie leków immunosupresyjnych takich jak: glikokortykosteroidy, azatiopryna, cyklofosfamid czy metotreksat w celu zmniejszenia aktywności układu odpornościowego. Niestety, dobranie odpowiedniej dawki zajmuje często od kilku miesięcy nawet do kilku lat. Warto jednak pamiętać, że decyzję o podjęciu leczenia nimi należy skonsultować z lekarzem. Stanowisko medyka natomiast zależy od indywidualnych predyspozycji pacjenta. Bowiem leki te mogą wywoływać niepożądane reakcje.
W przypadku przetrwałej grasicy, jeśli objawy nie ustępują, mimo stosowania leków wykonuje się tymektomię, czyli operację usunięcia grasicy. Wówczas objawy choroby u około 50% chorych ustępują w ciągu 5 lat.
W przypadku wykrycia grasiczaka, operacja jest wręcz konieczna.
Anna Marciszewicz
Fot: Canva
